Młodzieńcza miłość - roz. V i VI

Witam Was kochani i serdecznie pozdrawiam. Dziękuję też, za miłe komentarze i głosiki. Zapraszam, do następnych dwóch rozdziałów:)



Rozdział V

Od tego pamiętnego popołudnia, minęły dwa dni. Ela tak jak obiecała, spotkała się z Pawłem ale i upewniła, że to nie jest chłopak dla niej. Nie wyobrażała sobie, że mógłby zastąpić Witka a i jego zachowanie, zostawiało wiele do życzenia. Zabawiła w tych stronach jeszcze niecały tydzień, po czym wróciła do domu. Czas szybko mijał, zwłaszcza że pracy w domu miała pod dostatkiem, a i o zakupy też musiał ktoś zadbać. Kiedy wywiązała już się z wszystkich powierzonych obowiązków, postanowiła jeszcze na trochę wyjechać. Tym razem zamierzała odwiedzić rodzinę taty, a zwłaszcza babcię. Kiedy oznajmiła rodzicom, że wybiera się do niej a i przy okazji odwiedzi resztę rodziny, nie mieli nic przeciw temu, aczkolwiek zasugerowali że mogłaby wziąć z sobą brata a także i uprzedzić babcię przed przyjazdem. Babcię już dawno uprzedziła, a fakt że nie będzie mogła pojechać do niej sama, też przewidziała. Towarzystwo brata i to młodszego nie było jej na rękę, ale bez niego pewnie nie miałaby szans, na jakikolwiek wyjazd - Bogu dziękowała, że choć wypad w góry był w pojedynkę. Po upływie około dwóch godzin siedzieli już w pociągu, który wlókł się w żółwim tempie. Kiedy już dojechali na miejsce i wysiedli, zobaczyli czekającą na nich babcię a także i wujka, którzy przyjechali po nich furmanką. Ela z bratem bardzo się ucieszyli, bo nie musieli teraz pokonywać kilku kilometrów piechotą. Kiedy już rozpakowali się a babcia zadbała o ich głodne żołądki, dziewczyna postanowiła odseparować brata do wujostwa, a sama umówiła się z kuzynką na wieczór. Tak się akurat złożyło, że była to sobota a więc i dzień, w którym to na każdej prawie wsi organizowane były potańcówki. Ponieważ zarówno Elżbieta jak i jej kuzynka Marysia lubiły tańczyć, postanowiły pójść na zabawę do pobliskiej remizy. Kiedy dotarły na miejsce, okazało się że czekała już tam na nich spora grupka przyjaciół Marysi, a wśród nich pewien chłopak, który przypadł Eli do gustu. Miał na imię Bronek i choć był ze wsi, wieśniaka raczej nie przypominał. Był w miarę szarmancki, miły a nawet opiekuńczy, czym ujął Elę w stu procentach. Była nim zafascynowana do tego stopnia, że nawet zapomniała o Witku, co było dla niej raczej zbawienne. Bawiła się tak dobrze, że nawet nie zauważyła bardzo późnej już pory, a przede wszystkim zapomniała też o tym, że obiecała babci nie wrócić zbyt późno. Niestety, ubaw zakończył się po drugiej w nocy, a kolega który miał ich wszystkich porozwozić do domów, dawno już wyszedł. Bronek widząc zakłopotanie dziewczyny zaproponował dowóz, choć nie do końca komfortowy. W takiej sytuacji nie czas na grymaszenie, a motor który zaproponował, to całkiem niezła alternatywa. Kiedy mieli już odjeżdżać, Ela przypomniała sobie o kuzynce, której nigdzie nie widziała i trochę spanikowała. I tu Bronek okazał się pomocny, ponieważ widział ją, jak oddalała się od remizy w towarzystwie jego kolegi. Teraz już spokojnie, mogła oddalić się w kierunku domu babci. Kiedy dotarli na miejsce, była trzecia nad ranem - zastali tylko, zamknięte drzwi. Elżbieta była przerażona, ale co w tym wypadku mogła zrobić. Bronek który właściwie czuł się winny, a chcąc jakoś pomóc, postanowił że przeczeka ten czas wraz z Elą, choćby pod furtką. Propozycja nie do odrzucenia, ale innej nie było. Tak więc stali, gadali a kiedy już świtało i zaczęły piać pierwsze koguty, Bronek objął dziewczynę i pocałował. Miała wtedy niecałe dziewiętnaście lat, a pocałunek Bronka, był jej pierwszym pocałunkiem w życiu.


Rozdział VI

Od czasu pierwszego pocałunku minął rok, a jego sprawca czyli Bronek, dostał powołanie do wojska. Stał się dla Eli na tyle ważny, że trochę zapomniała o Witku, a Bronkiem była zauroczona. W miarę wolnego czasu, korespondowali z sobą i wymieniali się aktualnymi zdjęciami. Stali się dla siebie bliscy, ale nie na tyle żeby z sobą chodzić. Minęły niespełna trzy lata, a Ela wciąż była sama i bardzo samotna. W między czasie podjęła swoją pierwszą pracę a zarazem staż i poznała parę nowych osób. Jedną z nich była Ewa, która bardzo blisko niej mieszkała i w sumie nawet zaprzyjaźniły się. W podobnym też okresie umarły obie babcie, których śmierć Ela bardzo przeżyła. W czasie dla niej bardzo trudnym, pomocną okazała się nowo zapoznana Ewa, która w miarę ją wspierała. Była mężatką, aczkolwiek do szczęśliwych raczej nie należała. Jej mąż chodził własnymi drogami i rzadko bywał w domu. Na szczęście miała uroczego, trzyletniego synka, z którym Elżbieta chętnie chodziła na spacerki. Pewnego dnia, kiedy to Ela znowu odwiedziła koleżankę, ta była bardzo smutna i przygnębiona. Skarżyła się na męża, który bardzo źle ją potraktował. Ciężkie miała z nim życie, ale wszystko znosiła dla dobra dziecka. Kiedy zbliżał się już wieczór, Ela źle się poczuła i postanowiła, że przed pójściem do domu trochę się przejdzie. Kiedy tak spacerowała, z daleka dostrzegła chłopaka, którego już kiedyś poznała dzięki swojemu tacie (ojcowie znali się). Postanowiła go bliżej poznać, a spacer który zaplanowała samotnie i dla lepszego samopoczucia, teraz miał zupełnie inny charakter. Ponieważ chłopak stał pod bramą swojego domu, tam właśnie wyznaczyła sobie drogę i niby to przypadkiem, tamtędy przechodziła. Andrzej, (bo tak miał na imię), pozdrowił dziewczynę i spytał - Czy my się czasem nie znamy – Owszem - Potwierdziła, a on zaproponował że odprowadzi ją do domu. Odprowadzał ją dość okrężnie, z czego w sumie Elżbieta była zadowolona, a i nawet lepiej się poczuła. Umówili się na następny dzień, na który dziewczyna nie mogła się doczekać. Kiedy wreszcie spotkali się, wspólnie postanowili że będą z sobą chodzić. Elżbieta zapomniała o nieszczęśliwej miłości do Witka, wyparła też z pamięci Bronka i poczuła, że teraz nadeszło prawdziwe uczucie – miłość z wzajemnością.

autor

Isia05

Napisany: 2015-10-15 Dodano: 2016-08-21 17:57:00

Ten wiersz przeczytano 1104 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie