Monolog poetki

Pisać nie pisać oto jest pytanie,
wśród zawieruchy myśli, natłoku
emocji, wartkich zdań, które w całe
frazy, dziwnym trafem układają się same.

Zaszczycać „twórczością” dużo
szersze grono, dzieląc się wszystkim
co chcę powiedzieć, czy tez tym myślom
nieokrzesanym kazać cichutko w umyśle siedzieć

Pisać o wszystkim, a zarazem o niczym,
czy też myśli zawierać mądre,
humanistyczne wplatać przesłanki,
a może pozostać przy temacie miłości.

Ubarwiać język w słów kwiecistością,
semantykę za cel sobie postawić,
lub też w walorach stylistycznych
cechować się spójną trafnością.

Chyba, że po prostu zostanę sobą, pisząc
co serce zaproponuje, wsłucham się głos
mój wewnętrzny, słowa więc niechaj
płyną już same.

autor

~camino~

Dodano: 2006-06-09 06:45:44

Ten wiersz przeczytano 370 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie