na ikarowych skrzydłach

uniosłam w górę, jak bańka, (nie) mydlana
na pierwszych ( z wierszem) ikarowych skrzydłach
tam, gdzie orkiestra ciszę wygrywała
melodię duszy, na samych wzniosłych szczytach

chciałam się napić (dla bogów przeznaczony)
napój wybrańców dający wieczną młodość
powiększyć świat i schować go w ramionach
i pójść do celu nierozpoznaną drogą

przesunąć kamień, co leży od potopu
bo nikt nie słyszał jak śpiewa w głębi duszy
przekroczyć linię, (tę zawsze od zachodu)
i żyć naprawdę , nim słońce w nowe ruszy

za wcześnie (może) w przestrzeni własnej błądzę
szukając ciszy, i magii (bez balastu)
w kolejnych miejscach, wbijając swe chorągwie
aby zaznaczyć epokę nowych czasów

autor

Niezapominajka

Napisany: 2006-07-17 Dodano: 2006-07-17 08:15:41

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie