Na jej Demony...

Zbliża się ciemność wielkimi krokami
Ukrywa się tam za zamku wieżami
Lecz widzę ją wyraźnie, przede mną się nie schowa
Nie ukryje się nigdzie ani za drzewem ani nawet za polnym kamieniem
Dla mnie zawsze jest widoczna jestem na nią uczulony....
Na jej demony.......

Na smutek, płacz i zębów zgrzytanie
nic nie poradzę, co się ma stać to się stanie
lecz nie dam się jej ogarnąć i zaciągnąć w otchłanie
choć jej nie przeszkadza to wieczne czekanie
bo wie ze i tak mnie kiedyś dostanie

Czeka na moja nieuwagę
by mnie sprowadzić na manowce
tak jak dawniej sprowadzała do siebie inne zbłąkane owce
które trapiło zwątpienie, cierpienie

Puki życia starczy będę się bronić
A także innych ludzi postaram się chronić
przed popadnięciem w zwątpienie
aby ich nie dopadło cierpienie i rozpacz
by nie zbłądzić w odchłań
lecz na ścieżce światła zostać

Ciemności do siebie nie dopuszczę
ani do nikogo innego kto ze mną tą ścieżką będzie podążać
Bo jestem uczulony na ciemności demony...

autor

Tomciok17

Napisany: 2003-11-06 Dodano: 2004-11-08 16:22:18

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 6

Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie