Na śmier skazany

W pewnym sensie to ciąg dalszy mojego wiersza "Pokój"

Zostałem na śmierć skazany.
Życie już dla mnie nie ma znaczenia.
Na życie nie zasłużyłem, byłem nieprzystosowany.
To jest wyrok, a wyroku się nie zmienia.

Moim pokojem jest cela, bo mój dom to więzienie.
A jest to cela śmierci, tu na śmierć się czeka.
Pogodziłem się z przeznaczeniem, przeznaczenia nie zmienię.
Chcieli, żebym był człowiekiem, ale zabili we mnie człowieka.

A do mojej celi codziennie kat zagląda.
Przychodzi i sprawdza czy żyję.
To jego praca. Choć dziwnie to wygląda,
Gdy daje mi jeść. Po co? I tak mnie zabije.

I tylko czasem chwyta mnie przerażenie i trwoga.
I tylko czasem do gardła przystawiam ostry nóż.
Bo ja wciąż jeszcze wierzę w boga.
W boga, którego nie ma już.

A gdy mój czas się skończy, gdy mój czas minie.
Będę czekał na śmierć jak na zbawienie.
Bo czuję się winny, choć nie ma mowy o żadnej winie.
Ale chcę być winowajcą, w niewinnego się nie zmienię.

A gdy wieczorem gaśnie światło w mojej celi,
To we wszechświecie również światło gaśnie.
I moja cela tonie w mroku. Jest czerń, nie ma bieli.
A ten mrok i ta czerń to jest śmierć właśnie.

A ta śmierć schodzi tu po czyjąś duszę
I zabiera ze sobą, do zmarłych grona.
Ale kiedy przyjdzie po mnie? Kiedy się stąd ruszę?
Sam nie wiem kiedy ktoś moją karę śmierci wykona.

***

Sam wykonam swoją karę śmierci. Takiego życia mam już dość.
Chcę umrzeć we śnie. Zasnę i nikt już mnie nie obudzi.
To dzięki tabletkom, które usypiają na wieczność.
Nie mogę żyć. Zostałem na śmierć skazany przez ludzi.

autor

ADAMM

Napisany: 2006-11-18 Dodano: 2006-11-29 17:11:50

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie