Nawiedzenie

Patrzę na płomień, co powoli gaśnie.
Mimo słońca, co przez okno wpada,
Lubię na owy płomień patrzeć,
Jak tańczy na końcu czarnego łuczywa.


Zaraz zniknie... Wśród żelaznej oprawy.
Zgaśnie wśród rozgrzewającego się wosku.
Zgaśnie... Tak jak ty zgasłeś.
Wśród bieli pościeli, szpitalnych kroków.


To było tak dawno... Wśród tylu dusz, co wciąż gasną.
Tylu dusz ile świec, co znikają płomienie.
W ten piątek, gdy On tez na krzyżu zmarłszy,
Patrzył w Niebo z utęsknieniem.


Dzień za dniem biegnie... Nie wróciwszy dawnych czasów
Przyszedłeś... Zza szerokich rzek, zza zielonych lasów,
Zza tych białych chmur, co okrywają słońce,
Zza ołtarza Boga jakoby iskry świecące,


Zapewniając, że jest Ci dobrze.
Mimo że wśród snu to mówiłeś
Wierzę... Że to Ty byłeś.
I znów zgasłeś jak ten świecy płomień...


Za złotą bramą Niebieskich okien...

W ten dziwny dzień, dla świetej pamięci 'Zdzisia' P. G.

autor

lunita

Napisany: 2006-01-27 Dodano: 2006-01-27 12:48:48

Ten wiersz przeczytano 830 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie