nie będę nazywać cię skarbem

dla zgubionych w zbyt wielkim świecie

Nie będę nazywać cię skarbem
Ani też królewiczem
I chociaż jesteś bezcenny
Miłości nie zdołam policzyć
Nie dam ci srebrnej obrączki
Kolacji przyrządzać nie muszę
Bo daję ci drogie myśli
Oddałam tobie duszę
Życie nie składa się z rzeczy
Przyziemnych dowodów kochania
Jesteśmy ofiarą zwykłości
Po ciężkim błocie stąpania
Zapadnie się wasza ziemia
Rozumu będziecie się bać
A to uczucie do ciebie
Wciąż będzie trwać
Zmagamy się z zimną ścianą
Choć budujemy ją sami
Łapiemy okazję w swe palce
A życie ucieka garściami
Nie każ mi mówić ‘kocham’
Słowo nic nie kosztuje
Bo zamek z uczuć do ciebie
Z niczego wybuduję
Nic nie powstaje z niczego
Bez podstaw nie znajdziesz ufności
Nic z nikąd się nie bierze
Oprócz tej jednej
Miłości

autor

kasiazal

Napisany: 2008-06-18 Dodano: 2008-06-22 13:46:25

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie