Niebieskość jego koszuli...

Biel mojej skóry jak płótno malarza czeka na dotyk
dłoni jak na muśniecie pędzla.

Płomyki świec dogasają, wina zabrakło.

To nie Kana Galilejska, wino się nie rozmnoży,

podobnie jak uczucie, którego już nie ma...


Krew zaplamiła pościel, a ty zaraz po tym

uciekłeś jak oparzony do niej.


Ja oddałam za dużo,

siebie całą.


Teraz jest mi z tym źle,

pustka wokół...



.

autor

GiNna

Dodano: 2007-06-27 18:40:17

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie