Niewiele

nic mnie nie wzruszy
powiedziała kobieta do miotły
jak pyłek wspięła się na wysokość
lamperii machając zawzięcie ścierką

zaklekotało wiadro niczym tramwaj warszawski
a roboty szmat pomyślała
pełno tu takich wypindrzonych
z koralikami
nie poszanują człowieka

ech pojechałabym do stolicy
w zeszłym roku nie wyszło
połaziłabym po Starym Mieście
Łazienki warto przed śmiercią zobaczyć

słońce wywlekło brzydotę okienną
ból ręki nie pozwalał zaszaleć
mimo tego przyspieszyła
myśl o wyprawie dodała siły

przechodzący korytarzem kierownik Janicki
nie mógł zrozumieć
radości wymalowanej na twarzy pani Helenki

z czego się cieszy głupia

autor

blondynka8

Napisany: 2018-09-22 Dodano: 2018-09-22 21:32:52

Ten wiersz przeczytano 1670 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie