nieznane ścieżki

wolnyduch
Dziękuję! :)

Piękny wiersz, a poza tym za szadunką.
Pozdrawiam serdecznie :)

Piorónek zbójnicki
Cieszę się, że wiersz Ci się spodobał :)
Pozdrowienia! :)

Hej!
To my dojrzewamy, kłaniając się jej- swoimi
potrzebami odprawiamy modły, by ona ziściła nam w
końcu szczęście.

Treść mi bardzo bliska - grunt to pokonać swoje lęki
przed jej utratą...
Wiersz mi bardzo bliski, no i co dodać, piękny!

Pozdrowienia dla ciebie

szadunka - to prawda, przeszłość buduje nas ale czasem
też niszczy... Tak czy inaczej trzeba ją oswoić i się
z nią pogodzić, aby móc żyć dalej.
Dziękuję za komentarz, pozdrawiam :)

Może to dobrze, ze przeszłość sciga, tkwi głęboko w
pamięci - ona nas buduje, na niej tworzymy przyszłość,
uczymy się, jak chemy żyć dalej i ... jak kochać.

Pięknie dziękuję za czytanie :)
Pozdrawiam serdecznie!

Piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.

uwiebiam Twoją subtelnośc Sisy,
serdecznie pozdrawiam:)

Joasiu, bardzo subtelnie i zarazem nietuzinkowo
ukazałaś miłość, która czasami musi dojrzeć:)


Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i z uśmiechem, Ola:)

Podoba mi sie Twoja melancholia. :)
Sam nie umiem pisac, wiec chetnie czytam Twoje
wiersze.

Pozdrawiam z duzym podobaniem :)

Dopiero z upływem czasu dowiadujemy się prawdy o
uczuciu i o sobie. Ciekawe przemyślenia. Pozdrawiam.
:)

Pięknie napisałaś :) Przeszłość ma długie macki i
sięga dalej niż myślimy. Pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję kolejnym Gościom za zajrzenie do wiersza i
miłe komentarze :)

Pozdrawiam serdecznie, miłego dnia :)

ładnie choć to wiersz biały