Nóż
Mimo wszystko....
Jedno słowo jeden gest
Jeden czyn za dużo
Przerywa tamę wspólnych pretensji
Nie ma już odwrotu
Albo śmierć albo życie
Innej drogi nie ma
Wieczne pretensje sprawiają ból
Strach jej przyjacielem
Jego jest alkohol
Litr za litrem
Kieliszek, kufel butelka
Ona dłużej już nie może
Cierpienia nadszedł kres
Dziś Bóg zdecyduje
Pisane jej życie czy śmierć
Kiedy otwiera drzwi już wie
Bóg ją opuścił
Coraz mocniej ściska nóż
To jej jedyna tarcza
Chwiejnym krokiem podchodzi do niej
Szarpie wrzeszczy chce ją zabić
Jak w czarno- białym śnie toczy się jej
życie
Nóż obrońca
Ostatkiem sił wbija ostrze w serce
Zamiast krwi płynie wódka
Sączy się powoli
Nie chce opuścić ciała
Było jej tam dobrze
Widząc swój czyn
Upada na kolana
Modli się aby Bóg jej wybaczył
Podnosi nóż
Wykonała dzieło swojego życia
Zabiła człowieka
Zabiła szatana
Teraz sama traci krew
Czerwoną jak płatki róż
Aniela Jagodzińska
Komentarze (1)
Wiersz dramatyczny w wymowie, emocje tryskają w
wersach, bardzo plastyczny.