Ocalona Przez Potępionych

Płacz gorzki upadłych w półmroku słyszę
Skazanych na rozpacz, z łaski strąconych
Szum skrzydeł niknie w słońcu palonych
Swąd piór okrutną karą skrwawionych

Z nieba wyrokiem męki nieskończonej
Z przerażeniem w oczach skutych lodem
Spadają w otchłań swych pragnień ułudnych
Przeszywani boskiej zemsty włócznią

Ból potępionych z mym łączy się bólem
W dłonie chwytam pióra postrzępione
Płonące jasno od niebiańskiego gniewu
Zakwitają lilii delikatną bielą

Z czystości odarci, na wieki porzuceni
Z kłamstwa swego kamiennym balastem
Ze skrzydły złamanymi krzycząc spadają
Słońca gasnącego muskani szkarłatem

Skruszonej dumy otuleni prochem
Pokonani boskiego tchnienia wiatrem
Wpadają w morze płomieni piekielnych
Płonących żądzą zdławienia zdrady

Ze stosu umarłych spoglądam nieczule
Na istot świetlistych wieczne potępienie
Cierpienie upadłych mym jest wyzwoleniem
Z łańcuchów które kiedyś zwałam życiem

autor

Black Pearl

Napisany: 2004-08-07 Dodano: 2005-07-18 07:24:11

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Sylabiczny Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie