Oddech śmierci

Niedoceniających

- Wróciłem!
...cisza odpowiada pocałunkiem zimnych dreszczy.
Sześć ścian,a wokół pustka,
brak codzienności odzianej w suknie splamioną.
Wyleciała oknem,dokąd sfrunęła?

Wiatr zawisł i płacze,
błądzi oczami nieba
bez zapachu nieskalanego jutra...
Czekaj...szuka!
Biegnie ścieżką wspomnień,
miejscami gdzie byłaś.
Dostrzegł normalność w niezwykłości odcieniach,
mgłą dotąd osłoniętą.

- Odkąd czułe serce nosi?
Przecieka papierowa powłoka,
umiera z tęsknoty...
- Czyżby...?

Pamięta Cię tańczącą z liśćmi,
lekką,delikatną mewe,
obraz wolności,
posąg dziecięcej nieświadomości,
porywczą niczym rzeke.

- Szalony!W obłęd wpadnie!
Na ramie dzięła życia stanął,
samotność mu doskwiera.
Już stracił wszelakie wartości
I szydzą z niego drzewa.
Korzeniami oplątały
- nie puszczą niewiasty.

- Och...tylko raz!
Żegnałaś już.
- Ostatkim spojrzeć pragnę...
Dostał szans dwie,przestań więc.
- Zabójcą najdroższy!

Śpij...
płatkami krwistych róż usłana.
A ostatnie słowa brzmiały
"Tyś całym światem,ukochana.
Wyśnij mi ją kwiecie śmierci,
wolą konającego ujrzeć słońce..."

Uśmiech nieboszczki
zarysował się na bladej cerze,
bo żył w sercu dziewczyny niemy człowiek,
co uczuć wyrazić nie umiał.
Gdu usnęła - dopiero zrozumiał...

autor

Myszka93

Napisany: 2008-10-10 Dodano: 2008-10-10 14:08:59

Ten wiersz przeczytano 822 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie