Onadziei

W mroku świadomości …
pogrzebanej na dnie własnego ja
skrywając najmroczniejsze pragnienia.
Naginam prawa przykazane człowiekowi
balansując na krawędzi sumienia.

Dobrem tłumacząc zło które skradło dusze
tak kiedyś niechcianą i przeklętą do końca wieczności znienawidzoną.
Pocałunkiem wydartym nadziei…
tak pięknej w całej swej okazałości
Odnalazłem siłę w drodze do walki zatraconego ja.

Odpycham chęcią przebicia…
zło nękające szczątki serca.
Niczym kamień odbijający wodę
tak ja odbijam pokusy i niegodziwość.
Jak żagiel pragnie wiatru …
tak ja pragnę skończyć przy niej.

autor

niewidzialnypasterz

Napisany: 2009-12-20 Dodano: 2010-01-02 14:14:59

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie