Osamotnienie

Bo czasem tak bywa

Stoję w ciemności.
Słyszę tylko swój oddech
Nierówny, pełen przerażenia.
Zaczynam iść przed siebie.
Macham rękoma w powietrzu szukając jakiegoś podparcia.
Stawiam ostrożne kroki.
Natrafiam na drzwi.
Słyszę za nimi głosy, śmiech.
Walę w nie, krzyczę.
Nikt nie słyszy.
Szukam klamki, ale nie ma jej nigdzie.
Stoję przed nimi, łzy płyną mi po twarzy.
W końcu otwierają się.
Przechodzę.
Widzę świat, ludzi.
Moi przyjaciele są niedaleko.
Podchodzę do nich.
Nie widzą mnie.
Krzyczę.
Nie słyszą.
Widzę, że moje anioły nie mają już skrzydeł.
Zrozpaczona odchodzę.

autor

juljetta

Dodano: 2008-06-19 19:12:15

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie