Ostatni przystanek...

Dziwnie ciche miejsce,postaci sunace,
zgrzyt wozkow inwalidzkich, powietrze zbyt spiace,
otwarte pokoje z lozkami dziwnymi-
w nich starcy bez glosu, z rekami drzacymi...

Otwarte zrenice- do nikad patrzace,
nijakie twarze-marzenia wiednace,
podciete skrzydla- bez checi latania
na nic czekanie- swiatynia dumania...

Bol juz nie krzyczy- gaszony w pokorze,
ostatni oddech- wieczorem- byc moze,
bezradny mozg w posiwialej glowie
na zadne pytanie juz nie odpowie...

Czasem oczy patrzace-do krzyza na scianie,
dlaczego?-krzyczy bez glosu pytanie
wszystko,co piekne na poczatku dales,
teraz zachlannie wszystko odebrales...

Czasem na drzwi niesmialo patrzy
-to jednak zbyt boli-za wiele znaczy...
dzieci czasu nie maja- prozne nadzieje-
moze jednak przyjada?...w nastepna niedziele?

One sie skulily w purytanizm zly
-ojciec ma opieke,jedzenie i sny...
nic nie chca wiedziec o jego mece,
zapomnialy,ze ojciec ma tez jeszcze serce...

Ci starcy wiedza jak czekanie boli-
prosza swego boga w swej ostatniej woli-
milosierny boze-pozwol juz ja miec
-zbawienna i dobra- w swych ramionach- smierc...

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-07-18 Dodano: 2005-07-20 06:19:33

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie