Perypetie

Na morzu wielkim pełnym burz,
samotny statek się bieli.

Boże proszę Cię pomóż mu,
by nie utonął w tej wściekłej kipieli.

Kapitan mocno dzierży ster,
lecz fala uparcie kołysze.

Nie daj się wichrom,żagiel zwiń
dokoła szepty słyszę.

Nad jego głową niebo, gradowe chmury toczy,
a wiatr i deszcz,uparcie tnie,tnie prosto
w jego oczy.

Lodowate powiewy,chcą zmrozić mężne serce,
trzymaj się mocno swego kursu,
i nie daj się rozterce.

Sterujesz śmiało statkiem swym,
bo tyś nieulękniony,odważnie stawisz czoło,
żywiołom tym wzburzonym.

Pokonasz wszelkie siły złe,
i ludzi o złej woli odeprzesz mężnie,
chociaż wiem! jak bardzo serce boli.

A kiedy morza spokojna toń,
twój statek ukołysze,

Poczujesz ulgę w sercu swym,
i w koło błogą ciszę.

I w pracy wir,wpadniesz jak wiatr,
przyjazny,co żagle wzdyma.

Statkiem swym zaś,swobodnie płyń,
by nikt Cię nie zatrzymał,

Gdy lustra wody spokojna toń,
odbije swe oblicze,

Uśmiechnij się serdecznie!i radość z życia czerp,
czego Ci z serca życzę.

autor

mglawica

Dodano: 2010-01-24 23:03:13

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie