Pesymista

Jak ziarno z chwastem wrzucone do ziemi,
Razem z chwastami na wiosnę powschodzi,
Tak zło i dobro choć z różnych korzeni,
Razem dojrzewa razem owoc rodzi.

Na dwóch przeciwnych biegunach,
Czas biegnie, ślad swój znaczy,
W uśmiechu szczęścia,
albo w łez rozpaczy.

A ja rzucony w próżnię.
Jak w nieorane pole,
Budzę się z bladą twarzą
O pomarszczonym czole.

Z rękoma bezradnymi
Zaplątanymi w chwastach,
Ku ziemi spuszczam oczy,
To wszystko mnie przerasta.

Siłą zepchnięty w próżnię,
Kołyszę się w niebycie,
I śnię i wiem że wyśnię,
Spokojne, piękne życie.

Gdzie w ładzie bez chaosu,
Tkwi mądrość sprawiedliwa,
I nikogo nie krzywdzi,
Bezkarnie ręka chciwa,

Nie mam na tyle sił by znosić,
Codzienne przeciwności losu,
O własnych siłach z martwych wstawać,
Od zadanego nie paść ciosu!

I wierzyć, wierzyć że mi dano,
Niewyczerpane możliwości,
W zmętniałych barwach bez wyrazu,
Ocalać resztki namiętności.

Moje codzienne tu i teraz,
Oddałbym chętnie w czyjeś ręce,
Za dobry sen i lepsze zdrowie,
Za święty spokój i nic więcej!

autor

Marianka

Napisany: 2013-09-23 Dodano: 2013-09-23 20:58:00

Ten wiersz przeczytano 869 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie