"Płynąć własną rzeką"
Jakże samotność bywa okrutna,
chociaż w pokoju ich dwoje jest,
noce bezsenne, wycie do okna -
tylko złośliwość, jak mary sen.
Spieniona rzeka tęsknot ogromnych,
zabiera wszystko, co daje los,
nie słyszy serca, gdy głośno krzyczy -
a każdy sens ulatnia się z nią.
Wyciągam dłonie, szukam pomocy,
żeby zakończyć banalny rozdział,
zmieniam kierunek, otwieram oczy -
spróbuję sama, już się nie poddam.
autor
Ola
Dodano: 2016-08-17 13:37:51
Ten wiersz przeczytano 3685 razy
Oddanych głosów: 125
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (143)
Mieszkają i żyją razem a mimo to obok siebie-smutne
takie życie gdy zamiast miłości jest rozczarowanie tą
drugą połową.Trzeba coś zmienić...Pozdrawiam
serdecznie.
Dziękuję
Miłego reszty dnia:-)
Dziękuję Małgosiu, jeszcze poczekam
Pozdrawiam:-)
we dwoje lecz samotnie
pozdrawiam serdecznie:)
we dwoje lecz samotnie
pozdrawiam serdecznie:)
Ładnie, refleksyjnie Oleńko.
Miłego dnia.
Pozdrawiam serdecznie:)))
Sytuacja smutna ,trzeba próbować ją zmienić-tak
odczytuję puentę.
Pozdrawiam Olu
Jakże samotność bywa okrutna,
chociaż w pokoju ich dwoje - to naprawdę smutne kiedy
nie są już dla siebie oparciem.