Pod powierzchnią lustra

Patrzysz w nie każdego dnia,
malujesz się, czeszesz włosy czy poprawiasz krawat
i co widzisz?
Myślisz, że samego siebie?
Tak, jesteś człowiekiem.

Ta powłoka okrywająca kości,
to ciało jest Twoim grobem,
urną a Ty jesteś prochem.
Tak, jesteś człowiekiem.

Znów stoisz przed lustrem,
wpatrujesz się w obraz samego siebie
ale patrzysz tylko na powierzchnię.
Choć raz przekrocz granicę percepcji.
Tak, jesteś człowiekiem.

Spójrz w swoje wnętrze
i zobacz jaki jesteś.
Przekrocz barierę -
lustro to tafla wody,
za nią jest inny świat.
Tak, jesteś człowiekiem.

Teraz dopiero widzisz prawdziwego siebie,
esencję swojego życia,
to kim, czym jesteś.
Tak, jesteś człowiekiem.

Kości Ci wystają,
ciało poprzebijane,
obrzydła woń zgnilizny.
Zaschnięte krople krwi,
szramy, szwy popękane.
Te płaty mięsa wiszące na Tobie bezwładnie,
toczone przez robactwo.
Tak, jesteś człowiekiem.

Odarty z uczuć,
z masek, które kiedyś nosiłeś,
z miłości, bólu, żalu, zawiści -
z tego, co sobie wmówiłeś,
image'u własnego ego.
Widzisz kim jesteś.
Tak, jesteś człowiekiem,
a raczej tym co z niego zostało.

Tak, jesteś człowiekiem -
ile czasu będziesz sobie to jeszcze wmawiał?

godzina 03.34

26.06.A.D.2005

Konrad Staszewski

autor

Konrad Staszewski

Napisany: 2005-06-26 Dodano: 2008-08-30 18:11:23

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie