Podróże Awy /proza/

Skazani na wędrówkę przez lądy morza
i oceany, zataczamy koło.
Na starcie, nauczyciele wpajają podstawową wiedzę w zakresie topografii i nawigacji.
Z precyzyjnie określonym punktem wyjścia, ruszamy w podróż. Nowe krainy i ludzie, intrygują i zachwycają.
Poznajemy takich jak my, którzy na chwilę zatrzymali się w tym czy innym miejscu. Jedni dla złapania oddechu, inni aby zdobywać wiedzę, bogactwa lub zakończyć podróż. Są i tacy, którzy opanowani chciwością czy lenistwem, nie są w stanie ruszyć z miejsca. Młody podróżnik szuka przygód, a starszy wyciszenia.

Któregoś dnia z wody wynurzył się nowy ląd. Ziemia, przeznaczona do odpoczynku i rozwijania wielorakich umiejętności. Każdy mógł się zatrzymać, granice nie istniały.
Długo okryty mgłą nie przyciągał wielu. Dzięki pionierom i rozwojowi komunikacji, szybko przeobraził się w dynamiczne państwo.

Netlandia kraj nowych szans i wyzwań,
gdzie można było wszystko; wygodne ale i niebezpieczne.
Do takiego miejsca dotarła niemłoda już Awa. Uściślając, do zatoki, jednej z miliona jakie istniały w Netlandii.
Została przyjęta z życzliwością, chociaż byli i tacy, którzy ganili za akcent i ubóstwo języka. Awa miała w sobie ciekawość życia, chętnie poznawała ludzi i uczyła się sztuki tworzenia słowem. Bywało, że zniechęcona, nosiła się z zamiarem aby odpłynąć ale wygrywała chęć dzielenia się słowem. Świadoma, że jej twory nie należały do najpiękniejszych a były jedynie ziarenkami piasku; z ciekawością przyglądała się pracy innych. Wyroby były zróżnicowane, domki chwytające za serce swoją prostotą i rozbudowane zamki. Konstrukcje potrafiła zwiedzać godzinami, trafiała na jasne komnaty i tajemnicze podziemia. Większość twórców chętnie przyjmowała do siebie. Dzieląc się zdobytym doświadczeniem, opowiadali o marzeniach i troskach. Byli i tacy, którym nie podobało się, kiedy Awa potknąwszy się o zagięty dywan, proponowała wygładzenie lub rozłożenie w innym miejscu. Uznawała jednak prawa gospodarzy i fakt, że była jedynie gościem.
Awa lubiła przebywać w zatoce, aż do momentu kiedy na drodze stanął skrzat z kilkoma gnomami. Najbardziej złośliwy okazał się Kobold. Początkowo kopał z ukrycia, niszcząc co mu wpadło pod but. Złośliwy duszek biorąc brak wyraźnego protestu za słabość, rozzuchwalił się. Pluł i wykrzykiwał, nie tylko u niej ale i u sąsiadów. Rada starszych niewiele mogła zrobić, bowiem karzeł zajmował w społeczeństwie mocną pozycję i czuł się bezkarny.
Dziewczyna pomimo utraty radości, dojrzała do decyzji. Zamiast skazywać się na banicję, będzie omijać upierdliwe krasnoludki.

autor

Donna

Napisany: 2018-02-08 Dodano: 2018-02-08 17:04:49

Ten wiersz przeczytano 2212 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie