Poezja, ja, poeto

Poezja jest pamiętnikiem, skarbem myśli, złotych marzeń.
Bólem i trwogą złudzeń dalekich; namiętnością i kochanką niesytych Ciebie i Twojej duszy, która już do Ciebie nie należy.
Pójdzie jednak tylko tam, gdzie ją pokierujesz.
We wszystkie zakamarki świata Twego i cudzego.

Nienawiść, smutek, żal, pożegnanie, radość - owoc zakazany wydrzyj ze mnie poezjo!
Zamknij w słowach, barwach nieskończonych.
Odbierz to co twoje, bo po cóż mi to co do mnie nie należy.

Czasem jesteś, a czasem znikasz i pojawiasz się znikąd jakbyś chciała zaskoczyć mnie, nawiedzić znienacka.

Nocą, dniem szybuje, bo ty mnie porywasz, a ja ci ulegam.
Zamykam oczy i widzę to czego inni dostrzec nie mogą.

Czemuż mnie wybrałaś na niewolnicę swoją?
Do śmierci służyć będę ci wiernie, bo jesteś przekleństwem i darem, którego nienawidzić nie mogę.

Jesteś częścią mnie, częścią mego ducha i ciała, a chodź bym chciała wygnać cię nie mogę poezjo!

autor

Twoja

Dodano: 2007-05-14 13:42:59

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie