Powstanie

betonu skruszałe ulice
walą się i krzyczą
śmierć idzie
burzy kościste dzielnice
ciała drąc się skowyczą,
jaskółcze dziecię czarne
tnie gęstą sieć oddechów zszytą
chodnikiem biegnie chłopiątko ofiarne
z za dużym hełmem
ciągnąc trumienkę dębową dopiero co zbitą
Trzask
wrzask.
Katedra urasta
liżąc chmurną gęsto czarną powłokę
sklepienie żebrowe
z ludzkiego ciasta
łapie chciwie boską nogę
splotem martwe ręce
dźwigają ciężkawy strop czaszkowy
ścianą ścieka krew w pożogę
Katedra chce więcej
trzęsie witrażem z oczek tęczowych
mozaika potworna
uwięzła w prostej chudej bryle
Ostra ta forma
niesyta żądna trupów tyle
kłuje w kolisko zawieszone ptactwo
znęcone padliną
ludzie giną wciąż giną,,,
mięsne bogactwo.
szkielet katedry
szkielet człowieczy
chybocze się,
dygocze się
stęka i rzęzi
trupy chcą uciec z ohydnej uwięzi
ciał sinawych kopce
na wpół rozprute
inne już stężałe z metalu kute
chłód katedra rodzi chłód owocem
jak cmentarny grób
paliczki skrzypią, przez żebra mgła się sączy
niech Bóg powstańców zbawi
niech Bóg to zakończy.

autor

Agi0206

Dodano: 2011-02-23 23:22:13

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie