Pragnienie normalności

Czemu tak kurczowo trzymam się mych złudzeń?
Ogień tej miłości dawno się wypalił...
Kiedy więc z koszmaru wreszcie się obudzę?
Wszak nie jestem starcem, a życie gna dalej!

Czemu wciąż się boję zamknąć drzwi za sobą
i nie drażnić więcej nikogo swą twarzą?
Przecież jestem w końcu normalną osobą,
a nie jakimś nikim, budzącym odrazę!

Tak niewiele pragnę - a może za dużo?
Chcę by ktoś mnie kochał, tęsknił i szanował,
by się cieszył, kiedy powrócę z podróży,
a swoje kłopoty w mych ramionach chował...

autor

Żonaty1967

Dodano: 2007-02-10 21:27:43

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie