Prawda o zgubionych snach

Zapomnisz jak dziecko każde moje słowo, gdy z życia przebudzisz się do snu
Bo nie odróżniasz burzliwego dnia od spokojnej nocy
Plastikowym okiem spoglądasz każdego dnia gdzieś w moją stronę
I nie wiesz czy w prawda niemo krzyczy czy kłamstwo nieśmiało zaciska usta
A ja z innymi podpieram ostatnią ścianę, za którą kryją się niedomówienia
Wyplute " witaj " na pożegnanie, a " żegnaj " przy powitaniu mota
A ja i tak zostanę w miejscu wciskając beton w piach

Przecinając ciszę krzykiem jak ostrym nożem
Łatwiej pozwolić śmierci umrzeć podczas egzystowania
Po co udawać ? Po co tłumić w sobie siebie i podgrzewać słowa na języku jak na palniku ?
Skoro cisza i tak znajdzie drogę i trwać będzie w tej chorej symbiozie dopóki nie zdechną wszystkie kwiaty i ostatnia chryzantema nie uschnie na ostatnim zapominanym pseudo grobie pod ruchliwą ulicą

Jutro może o nas zapomnieć
Wypić za dużo z gwiazdami
Albo zasiedzieć się tam, gdzie śmierć opatrza rany swym ofiarom
Zamiast Księżyca odwiedzi nas czerwony dym, a z nim
Czarny grad, gdy umrze ostatnia miłość, gdy nadzieja wyrwie ostatni
Włos ze swej głowy, gdy przebaczenie przewróci się I rozbije skroń o krawężnik ogarnie nas przewlekłość,
A cierpliwość ugotuje się w wannie

Nie zapominaj o tych bursztynowych oczach
W tym chorym świecie nawet śmierć nie jest pewna
Dlatego pozwól mi się zapatrzeć w betonowy chodnik
Gdzieś tam nad głowami zasypia ktoś
Mając ułożony pełny plan na wyegzekwowanie szczęścia od szczęścia - nie zdąży, bo piach sypki pod jego nogami.

Tak zapomnieć raz, wsiąknąć z deszczem w ziemię i poznać, czym jest czas
Usiąść na kolanach kłamstwu
Dla odmiany wpaść do przepaści z dnem
Otulić się przenikliwością i w bezczelności znaleźć ukojenie
Tak dla odmiany ..

Z dedykacją dla odbicia w lustrze .

autor

Morgue

Napisany: 2007-10-07 Dodano: 2007-10-07 11:35:55

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie