Prostując zgięte kolana

nie da się sześciu lat
przeżyć
nadążyć w jeden miesiąc
ani dwa
ani trzy...

nie,
stracony miesiąc nie może trwać teraz
tylko jeden dzień...

powoli
prostując zgięte kolana,
choć czasem drętwieją nogi,
powstawać ze skłonu,
nastawiać skoliozy mentalnego kręgosłupa...

dłońmi po ścianie się wspierać,
mimo bólu zastałych mięśni,
budząc na nowo
chęć życia do życia...

byle nikt nie podstawiał nogi...
byle pleców nie przetrącał żerdzią
zniecierpliwienia...

autor

Adnotacje

Napisany: 2005-12-06 Dodano: 2005-12-08 19:40:48

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie