proszę...
buduj proszę mosty z nitek serca przędzy
z fantazji niezwykłej z darów
codzienności
by zasypać pięknem przepaście ukryte
w mirażowych drogach symfonię rozgościć
zdradliwe bagniska, oblicza ponure
ugłaskaj zwiewnością koronkowych splotów
ścieżki zamaszyście księżycowym
lśnieniem
zaznacz w krajobrazie kierunek zanotuj
głazy rozkrusz mocą harmonii spokoju
przykucnięte strachy cierpliwością
rozwiej
rozszarpane czasu krople tkliwie przytul
by nadziei chwile wzięły dobry rozbieg
autor
Maryla
Dodano: 2008-07-27 18:05:34
Ten wiersz przeczytano 883 razy
Oddanych głosów: 21
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
budująca treść, bo jak inaczej można nazwać odezwę o
miłość i jej budowanie, jak dla mnie - super.
" głazy rozkrusz mocą harmonii spokoju
przykucnięte strachy cierpliwością rozwiej"
Ładnie wyrażona myśl,ostatnia zwrotka mówi za
pozostałe brawo.
Takiej szczerej i pięknie przedstawionej prośbie ,
trudno będzie się oprzeć adresatowi tego wiersza...
Prośbę Twoją każdy wypełni...
Kto tylko wiersz Twój przeczyta...
W którym literki z pięknej przędzy...
I którymi nawet nadzieja się zachwyca
"Zdradliwe bagniska,oblicza ponure ugłaskaj
zwiewnością "Lekki z dozą melancholii wiersz,nitkami
serca poprzetykany.Melancholią i
cierpliwością.Dwunastozgłoskowiec.
Myślę, że zbudujesz ten most nitkami serca pleciony,
bo spokój i cierpliwość wszystko wynagrodzi.
hmm...nadzieją ,wzajemną życzliwością można zbudować
trwały i mocny most między dwojgiem ludzi ...ładny
wiersz
Chwile nadziei w rozbiegu- pieknie:) W wierszu tyle
fantazji i pozytywnej energii:)Brawo
spokój cierpliwość i nitki serca ,a życie stanie się
lżejsze ,piękniejsze ,wartościowe...kto nie wysłucha
tak pięknej prośby?