Prosze Cie tato... nie jestem...
Nie odchodz tato, nie tak nagle!
Nie jestem gotowa!
Nigdy nie bylam.
Burzysz wszystko co skrzetnie ukladalam
To nie tak mialo byc!
Tyle spraw, tyle zycia przed Toba
Co mu przyszlo do glowy, zeby Ciebie mi
zabrac?
Skad pomysl,ze przez zycie pojedziesz na
skroty?
Ilebym dala zeby oproznic Twoj bagaznik z
bolu
Gdzie podzialo sie Twoje cialo?
Opuchniete i obrzekniete stopy
Juz nigdy nie przydepna mnie w tancu
Juz nawet nie krzyczysz...
Oczy twe osadzone w zastraszonej twarzy
Zebrza o te bezduszne chwile
Nic nie jest jak dawniej
Jak lata temu
Nie ma mnie tam gdzie byc powinnam
Juz sie nie modle juz sil nie mam
Lzy w kiedys dla mnie piekny ocean
Teraz znienawidzony wylewam
Nie odchodz tato...
Wszystko Ci powiedzialam
Prosze czekaj, ja wroce...
Jeszcze bede trzymala Cie za reke!
Ilebym dala, zeby znow zobaczyc Twoj usmiech, Twoja wysportowana sylwetke, uslyszec twoj ciety dowcip, nawet gniew Twoj by mnie uspokoil... Bylebys tylko byl...Prosze Cie walcz...!
wrzesniowa
Komentarze (3)
Bardzo wzruszył mnie ten wiersz wołanie o coć na co
nie mamy wpływu, to jest ta nasza bezsilność nic już
nie pomaga, modlić się już nawet nie ma siły. Jeżeli
to nie fikcja to bardzo Ci współczuję bo znam już ten
nieokełznany ból.
Bardzo dramatyczny wiersz ,jednak przyciąga ,jak
magnes ... może dlatego,że podobne chwile wpisane sa w
życie każdego z nas?
Ciężko skomentować ten wiersz... rozumiem cię
doskonale, życzę siły