Przecieła struna bezlitosnym...

Nie gra już melodia,nie błyszczy życiem spojrzenie,
pękła struna,przecieła do krwi serca uśmiech bezlitosnym zakrzywieniem.
Spłonęły ogrody,rozstaje dróg pomnożyły swe mściwe nitki losów,
Zmarło,co żyło jeszcze,ożyło,co zabite nadzieją,co wiarą miało być,a jest naiwnością.
Miłość rzyga spełniniem,bo to nie spełnienie,lecz kara za jakieś tam grzechy,
i znów leżę między odpadem istnienia,znów liżę piekło na ziemi.
To nie śmieszne,że kolejny raz,nie drwijcie,usypcie suchego piachu na mogiłę zwaną pragnieniem,
weżcie sztylety i przebijcie trumnę z lodowatych łez ulaną,bo może jeszcze oddycham ostatnim tchnieniem.
A nie chcę już tu,w tym marnym śmietniku,nie dano mi bukietu na drogę,
więc nie chcę już żyć.Tak!Kolejny raz.I znowu naprawdę.
Suche usta bez jej ust słodkich,oczy me szkliste,martwe bez jej oczu,
dłonie twarde od dżwiganych wspomnień,gdy już nie ma tej miekkiej dłoni.
Cudowne stópki nie kroczą moimi śladami,a ślady me teraz płoną diabelskim śmechem,że sie udało,
diabłu,czy losowi,a niech tam,ściągnąć mnie w bagno.
Nie chcę już więcej szukac Świętego Graala,nie chcę twarzy obmywać w wodzie oczyszczającej duszę,
chcę zasnąć,och pragnę,więc znów w amoku rozpaczy,oczy swe zmrużę.
I nie mówcie,że lepiej kiedyś,błagam!Nie kolorujcie czarnej otchłani pocieszeniem,
miejcie litość nade mną,pozwólcie pocałować betonowe niebo,upaść niżej.W zapomnienie.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-17 Dodano: 2007-03-17 20:14:01

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie