Przed północą

Zginęła dzisiaj jak na Pawiaku, łódzka remiza z Sienkiewicza,
ogarnięta zmrokiem konała przy niestałym świetle księżyca.
W zimny wrześniowy wieczór z deszczem oddała duszę swą.
Do nieba zabytków, których już nie ma z nami, a ziemi tej była krwią.

Przesiąknięta żalem, z płaczem się nosiła, błagała, oparcia długi czas szukała,
na koniec gdy przyszło jej umrzeć nic nie mówiła, pogodzona ze swym losem godnie milczała.
Zgraja morderców od kilku dni na nią łapska zasadzała, w niej ofiarę upatrzyła,
nie była dla niej ratunku, łódzka urzędnicza maść, ręce jak Piłat od wyroku obmyła.

Ginęła w samotności oddzielona od reszty świata śmierci linią,
za życia gdy światłe było, siłą skazana na stanie się padliną.
Odeszła, lecz pamięć pozostanie i na chodniku (choćby ze zniczy) szeroka blizna się pojawi,
a dzisiaj krew spływająca rynsztokiem, gorąca, być może mordercę jeszcze zdławi.

Insp. Remiza z Sienkiewicza

autor

dawidny

Napisany: 2009-09-28 Dodano: 2017-03-02 10:57:49

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie