Przekora

Ciebie skrzętnie nie wyliczę, mianowników nie wymnożę
Rozłożonych na czynniki prawd bez celu poszukując
Z oczu twoich pelargonii, które żaglom o tej porze
Są podobne, kaszląc w liściach, żagwie ich bezmyślnie tuląc

Trzymasz mi czuprynę krótko, żłobiąc fizjonomię tchnieniem
Gdy płowiejąc, w niepewności sama dzielę włos na czworo
„Tu był człowiek” – srasz, przeżuwasz, dłubiesz w nosie, mniesz marzenie
Dzielisz, mroczysz strachem, łudzisz, niemoc mylnie zwiesz podporą

Niewrażliwą, konsumpcyjną dyktaturą burzysz dusze,
Gorzko higienicznym żartem nowocześnie krzywdząc ludzi:
Nikt już nie dba czy w szczepionkę – byle mocniej, byle krócej
Byle nowe gierki w gumę miały kogo w parze trudzić

Niepokornie i krytycznie chcę obiecać ci, morderco –
Szaradzisto, szarlatanie, dziecko tlących się żywotów
Nieożywiona energio – wszystkie gry twe, marny zdzierco,
Moc upadków z twojej sprawy sama zgładzę siłą wzlotów

autor

Raixly

Napisany: 2010-10-26 Dodano: 2010-10-27 22:35:50

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie