W przepaść

Świat dzisiaj stoi nad przepaści krawędzią,
Krzyczy o pomoc... lecz kusi tylko nędzą,
Czy ktoś zechce pomóc?! Ratować zepsucie?!
To jak jeść zgniliznę, to zwyczajne trucie!
A lepiej niech spadnie, roztrzaska się o skały!
Niech świt zrodzi nam nowy, w rosie skąpany,

Stary niech ściągnie każdego, kto mu tu był sługą,
Kto zdeptał kreatywność, karmił nas obłudą,
Tych co nas zarazili przebrzydłym defetyzmem,
Wstyd w nas zastąpili publicznym onanizmem,
Nad życiem marnym, prostym i jakże bezmyślnym...

Zbudźcie się nareszcie bezmyślni onaniści!

Zbudujmy świat nowy, godny mądrych ludzi,
Co zadają pytania, szukają odpowiedzi!

Uwagi poświęcić musimy mu bez miary,
By świat nowy nie był gorszy aniżeli stary,
By nadgorliwość neofitów żarliwa,
Nie była dla despotyzmu jak dla ognia oliwa!

autor

nakon

Napisany: 2016-02-26 Dodano: 2016-03-10 21:35:04

Ten wiersz przeczytano 639 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie