Przepraszam

Smutny koniec wszech czasów
Pijani na szubienicy zawiśli
Oddać się tańczeniu po mchu lasów?
Co się dziś bezsennemu przyśni?

Obłęd inteligentnych myśli
Zaplątana w szaleństwie metoda
Nic z planów się nie ziści
Duszy zjednanie, duszy ugoda

Muzyka wolno dociera szlaki
Wszak ewolucji to jest metoda
Wiersze jak częstochowskie krzaki
Poddać się poezji i miłości

Tyle złości
Bezsensownych nerwów, mordowania
Do nieokiełznania, opanowania
Nie mam nic do dodania

Zakochany, bez wzajemności
Tyle złej złości...
I uczuć oddanych
Jeszcze nie zapomnianych

Szans przegranych
I straconych
A przecież kiedyś zaręczonych
Brak już sił i na to
Bo we mnie tkwi całe zło

Chcieć dobrze, starać się... istoto
Piekło wybrukowane
Oddam całe złoto
Choć sumienie wypłukane

Papierki nic nie warte
Za dużo tego w rękach pali
Atramentu plamy starte
Przepraszam, dusza się znów żali

Że jest słaba
Twarda, lecz blada
Umie swoje słabości kryć
Bez Ciebie, śnić

Nie umiem się z nią dogadać
Zależy mi tak bardzo mocno
Po co to w wiersze składać

Umieram w środku, choć tak bardzo chcę żyć
Dla mych genów być...
Bo wciąż wierzę, że...
Chętnym krew wrze

Wystarczyłaby odrobina chęci
I jestem ja, i wszyscy święci
By być blisko
Ale po co to wszystko...


Czy warto?
Me maski, ma duma, i zaduma
Ukłony ślemy nisko

autor

VenomPRO

Napisany: 2021-03-17 Dodano: 2021-03-29 02:36:57

Ten wiersz przeczytano 643 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie