Przepraszam, to za mało

Marna to pociecha,
jak cię inni przepraszają,
za te same krzywdy,
wciąż je powielając.

Ty masz dosyć już przeprosin,
pragniesz tylko zmiany,
po co ranić, te osoby,
które tak kochamy,

stracisz wtedy skarb swój,
jak osobę bliską,
i zrozumiesz w końcu,
że straciłeś wszystko.

Zaufania nikt ci nie da,
jak się nie postarasz,
sam się będziesz krzywdził,
tonąc w swych koszmarach.

Swego życia sam nie wygrasz,
walcząc wciąż uparcie,
poczuć musisz w końcu,
bliskiej ci osoby wsparcie,

czasem warto jej wysłuchać,
wziąć do serca słowa
i w swym życiu szczęście,
zacząć znów budować,

wtedy jesteś wstanie,
przenieść nawet góry,
uwierz mi na słowo,
bo to nie są bzdury.

Piszę ci tu szczerze,
nie drży przy tym ręka
w samotności życie,
jest to straszna męka.

autor

wasky

Napisany: 2013-12-09 Dodano: 2013-12-09 03:02:17

Ten wiersz przeczytano 790 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie