Przymierze z losem

Z krainy myśli skłębionych,
bez wiary w marzeń spełnienie
wróciłem do życia zwykłego,
gdzie nie grzmi już urojenie.

Dziś żyję na nowo,-inaczej,
pochłaniam chwile natchnione,
realne jak nigdy dotychczas,
w powagi wieniec splecione.

Tak trudno zmienić się nagle,
pożegnać cne ideały,
gdyż zawsze odrodzić się może
smutek żałością nabrzmiały.

I wtedy refleksji okruchy
zasypią zmysłów źrenice
a rozpacz miecz swój pochwyci
i klęski nałoży przyłbicę.

Dziś wiem,co szanować muszę,
co ważne jest,co potrzebne
-rozumiem i pragnę rozumieć
jak cenić dary chwalebne.

Dlatego żyję na nowo,
odkrywam piękno istnienia
bez zbytnich doznań i wzruszeń,
w spokojnym tonie wytchnienia.

Nic się właściwie nie stało,
kocham to,co kochałem
-lecz nieco inaczej,rozumniej,
bo wiem,że kimś innym się stałem.

Czas mi pozwolił rozbłysnąć
wewnętrzną siłą wolności,
ukrytą dotąd w zadumie,
spętaną więzami skrytości.

Cokolwiek teraz nastąpi,
cokolwiek mym życiem zawładnie,
będzie to tylko drobina
wartości trwonionej przesadnie.

A reszta zostanie milczeniem,
lub echem złudzeń straconych
na zawsze oddanych wieczności
i pyłem snu powleczonych.

Znów czas się okaże zbawienny,
swą tarczę zwycięsko podtrzyma
i z tarczą odejdzie w nieznane
- choć z zamkniętymi oczyma.

autor

Allan Keens

Napisany: 1997-03-17 Dodano: 2016-02-23 17:00:06

Ten wiersz przeczytano 617 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie