Różowy krawat

Dla jednej pamięci którą jest mi dane posiadać.

Jest mi bardzo niedobrze...
Wiem, powinnam być szczęśliwa:
Bo dużo we mnie miŁości...
Bo najważniejsze to myśleś tylko dobrze....
Powinnam być szczęśliwa...
A jednak nie jestem... Coż na to poradzę że peŁno we mnie smutku...
On oddycha teraz innym powietrzem...
On zupełnie inny bo w innym miejscu, choć miejsca podobno nie zmieniają ludzi... A mi do niego tak wiele dni... tak wiele godzin....
Każda sekunda jest dla mnie trudna, choć czasem zapominam o tym że istnieje ON... Czasem wybieram sie cicho do kina, czasem cieszę się życiem i brakiem śniegu... choć płaszcz nie potrzebny...
A on nie wie co ja do niego czuję... nigdy ni bylam pelna uczuć.
Jestem.

Losy układają sie dziwnie.
Każdy z nas powinien ułożyć swój poemat o swoim zyciu...
I powinniśmy je wszystkie wrzucić do jednej skrzyni...
Zwykłej, drewnianej... I zakopać na zwsze... Nie ważne gdzie. Cała nasza historia.
Człowiek jest ważniejszy niż złoto i każdy ma skarb... swą historię...
swoj cal niedostępny dla innych.

Niedługo położę się obok ciebie...
Nie... nie będziemy się kochać.
Spalimy skręta...
Będę w ciebie wtulona...
A potem się dowiem czy ty naprawdę mnie kochasz, czy twoje słowa to nie jest pusty dym....
A dym gęsty wyrywać się bedzie z moich płuc...

Mam chore gardło...
Mam chorą wątrobę...
Mam tylko szesnaście lat...
Mam tylko swoją miłość...
Mam tylko ciebie...

I odlecę z aniołkmi...
I nie będziesz wtedy płakał...
I znajdziesz sobie inną miłość... a ja tam już zostanę sama.

autor

Latająca z wiatrem

Napisany: 2006-12-31 Dodano: 2007-01-02 14:41:21

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie