RYSY 2499

obudziły mnie w schronisku
na pryczy
pod wełnianym kocem
jakże ubogo
a duch mój zerwał się pierwszy
potem zlazło ciało
smuciły się mięśnie zakwasem
A ZA OKNEM!!!
CISZA GRANITOWYCH SKAŁ
CISZA WSCHODZĄCYCH MGIEŁ
SZAROZIELONY ZASZCZYT

usiadłam z kawą na kamieniu
powiew świeżości, apetyt
rozmowa z idącym na Gerlach
wreszcie nasz powrót na Rysy

szemranie strumyka i chrzęst pod stopami
złakniona nieba
spragniona słońca
nasycona...

BOŻE!
dziękuję...

schodzę łańcuchami
w czystość Czarnego, Morskiego
stawu pokoju

Monik@ uśmiechnij się...

autor

Krystyna Maria Grynia

Napisany: 2007-05-01 Dodano: 2007-05-01 17:51:14

Ten wiersz przeczytano 772 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie