samotnosc- jak bezdomni

Siedział na ławce,
tak opuszczony,
choć opuszczony-rozpromieniony,
przejsc obok nie umialam,
może tak naprawde nie chcialam.
Siedział promienny,blask aż uderzał,
czułam,że swe szczęście we mnie wymierzał.
Stałam w bezruchu,
choć niewiem czemu,
lecz cos ciągnęło,coś mnie ku niemu.
On chciał dać szczęście,
on chciał wziąść smutki,
on nie chciał wina,nie chciał też wódki,
chciał pobyć chwilę,choć raz nie sam,
ja mam tą chwile,więc mu ją dam.

autor

niebieskookaaa

Napisany: 2005-11-08 Dodano: 2005-11-08 17:18:21

Ten wiersz przeczytano 376 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie