scenka w metrze

na zewnątrz szaruga
w metrze sztuczne ciepło
kątem oka studiuję
parę nieco egzotyczną
niczym wykrzyknik
w monotonnym skeczu

ona- blondynka
włos wzburzona fala
figura wyeksponowana
/ reklama dźwignią handlu/
raczej nie intelektualistka
on- szatyn w rurki
z gładko wygoloną głową
korporacyjny patyczak
a między nimi-
flauta-bezwietrzna cisza
jakby im zbrakło żaru
jakby im o jedno słowo
było kiedyś za mało
lub o jeden gest
przedwcześnie był
lub za daleko

jacyś sobą wymęczeni
jakby niechciana obecność
miała być z kaprysu
złośliwego losu
rozciągając kary wieczność

nagle ulgi błysk w oczach
bo wąż pociągu
jak meteoryt ze świstem
na tory się wśliznął
i w swą czeluść
ich odrębnych wchłonął
jak życie w inny wymiar

na peronie smętna pustka
bez najmniejszego upiększenia

autor

Jan Konstantynowicz

Napisany: 2017-09-24 Dodano: 2017-09-24 00:23:42

Ten wiersz przeczytano 284 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie