Sen poety (O ty, niedorzeczna!)

O ty, niedorzeczna! W istocie niecnoty,
a tak naprawdę żywa w wielkości gór.
Rzeczywistości sprzeczna! U ciebie zaloty
kończy zawsze tajfun twoich białych chmur!

Taki nastał okres w życiu wszego ciała,
iże w letarg musi na óśm godzin w nocy.
Oby nam się jedna z mar złych pokazała,
żeby potem zniknąć przy Dobra pomocy.

Niestałe wodniki w morzu ryb syrenich
pluskają, plumkają. Karp oddycha helem.
Skóra z nosorożca leży wskroś na ziemi,
tam mewa chce czarna być mi przyjacielem.

Rozmawiam więc z nimi. Nagle tęcza spada.
Schronić nie ma czasu, więc nadstawiam czoła...
Jedno ramię prędko w nicość się układa,
a z drugiego idzie nimfa mórz wesoła.

Razem więc spędzamy sekundę wzniosłości.
Potem, gdym odwrócon, znika - ani słowa.
Ja idę do życia, pełen złej skłonności,
że to koniec; czuję, jak mi ciąży głowa.

autor

Silvus

Napisany: 2008-07-17 Dodano: 2008-07-17 00:56:58

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie