Skarbiec
Jest taki skarbiec w sercu gorącym,
w oczach złote ogniki i srebrne łzy,
perły i rubiny w słowach
nieprzytomnych...
Ten skarb to szczęście, a szczęście, to
Ty.
Nie wejdę dobrowolnie w milionera skórę,
bo razem z jego kasą są jego kłopoty.
Wolę swoje własne, których wyprze górę,
Twych słów delikatny dotyk.
Z Twoją miłością cóż szczytów
zdobycie…?
Co mi tam wydumany dach świata…
Razem stoimy na naszym szczycie,
w blasku słonecznego światła.
Nie marzy mi się w totka wygrana,
ni wokół niej rozgardiasz i hałas.
Marzy mi się Twój uśmiech. Kochany -
w nim wszystkie uśmiechy są naraz.
Bogactwem Twej duszy muzyka płynie,
rozbrzmiewa we mnie tysiącem ech...
dźwięków jak kryształ, które nie miną.
Gdzie jeszcze są takie skarby? Ech!...
autor
annael
Dodano: 2007-07-14 09:39:15
Ten wiersz przeczytano 649 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Ten wiersz zmusza do zadumy,pięknie napisany,chyba nie
muszę dodawać że jak najbardziej poprawny!
tak .. masz racje ..pięknie to napisałaś ... skarby są
w nas...)))
bogactwem jej duszy wystarczająco się wzruszasz i
wierszem dowodzisz Twe czyste zamiary.
Przepiekny wiersz. Czlowiek jest takim skarbcem, na
poczatku jako niemowle skarby typu niewinnosc, a z
wiekiem nabywamy innych diamentow, bursztynow:)
Sliczny wiersz