Skaza

Dzień pierwszy

Pan Bóg surową duszę oblał dobrem z wiadra,
wykręcił i powiesił ją na płocie w raju.
Wtedy podkradł się szatan i psyche ubabrał,
plwociną zła pobrudził – zaśmiał się, znikając.

Dzień drugi

Stwórca wstał wcześnie rano, z działaniem nie zwlekał,
brud niestety przeoczył i wzorzec powielił.
Uformował stworzenie, nazwał je kobietą.
Znalazł upodobanie w tym zmysłowym ciele.

Dzień trzeci

Myślał o rozmnażaniu....Partenogeneza?*
Tę myśl wstrętną na szczęście dość szybko porzucił.
Stanął nago przed lustrem, dobrze się obejrzał,
wezbrało w nim nieznane i miłe odczucie.

Dzień czwarty

Pracując od świtania, stworzył drugi korpus,
na swoje podobieństwo jak się okazało.
Tchnął dusze w ludzką parę, co nie było proste,
akt tworzenia zakończył, za to Jemu chwała.

Dzień obecny

Wierny dwadzieścia złotych na tacę położył,
po powrocie do domu żonie skórę złoił.
Nieprawość na tym świecie ma głęboki korzeń,
ile czeka nas jeszcze wyzysku i wojen?

Dzień przyszły (wersja optymistyczna)

Gdy uwolni się Ziemia z jarzma nikczemności,
czysta, szlachetna miłość cały świat ogarnie.
Zniknie z doznań człowieka posmak życia gorzki,
nie będą już potrzebne więzienia i armie.

* rozmnażanie bez udziału osobnika rodzaju męskiego

Nie wszyscy zrozumieli różnicę w stworzeniu kobiety i mężczyzny w wierszu. Ciała są różne, Ale dusze zgodnie z drugim wersem w drugiej strofie identyczne, tzn. skalane.

autor

Sławomir.Sad

Napisany: 2019-05-09 Dodano: 2019-05-09 17:02:47

Ten wiersz przeczytano 6554 razy

Oddanych głosów: 138

Rodzaj Sylabiczny Klimat Ironiczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie