Słowa rozbiegane.

Nie jestem nerwowy, ani żem choleryk
Ale szlak mnie trafia, gdy pisząc limeryk
Widzę jak słowa mi się rozbiegają po całym pokoju
I nie są to wcale słowa jakiegoś pokroju
Wyrazów trudnych, bliskoznacznych lub obcojęzycznych
Zwykłe proste słowa z puli tych publicznych
No właśnie, o proszę w tej chociażby chwili
Miałem tu gdzieś „wiatr” i „szelest”.
Dranie, już się zmyli

A tam pod szafą, z rękami w kieszeni
„Blask księżyca” usiadł i z śmiechem się mieni
Zajrzyjmy też pod biurko, no dalej, proszę, dzielnie
Tam „cisza”, „radość”, „namiętność”
Rżną w karty bezczelnie

„Strumień” ech ten to, chociaż wiem gdzie w nocy bywa
W łazience mi spłuczkę rozmową podrywa
No i co tu powiedzieć? Aż słów mi brakuje
Zresztą przecież tylko o tym tu deliberuje
O tym, że brakuje i nie chcą współdziałać
Wolą się te dranie wokół mnie rozkładać
I chichocząc po kątach, patrzeć jak wygląda praca
Wiecie? Mam dość, już nie będę pisał
Wtedy, gdy mam kaca.

;0)

autor

BERTio

Napisany: 2005-07-15 Dodano: 2006-08-25 20:00:02

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie