Sługa

Mam pełen dzban
Ma radość wielka jak grom
I choć wiem, że co dzień krople ronię
I że się nie uchronię
Biegnę chcąc się zatrzymać

Mam dzban, kropli mniej
I choć wiem, że gubię je
Zatrzymać nie mogę się

Pędzę niczym dziki zwierz
Ku ofierze swej
Coraz częściej zmęczenie spotykam
Lecz biegnę, co sił
I się potykam, upuszczam dzban
Wszystko się wylało!

Tylko cząstka naczynia leżała.

autor

Froniu

Napisany: 2002-10-11 Dodano: 2006-12-05 22:20:43

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie