Śmierć róży
Nad blatem stołu pochyliła głowę,
wyciągnęła liście do nieba,
czerwonymi płacze płatkami,
jakby nie wierząc,
że zginąć jej trzeba.
Wczoraj czerwienią w słońcu się mieniła,
błogosławiła Pana Stworzenia,
gdy ją kwiatów wszystkich królową
o wschodzie słońca
zbudził do istnienia.
Złote promienie igrają na szybie,
nucąc cichutko, to jest ideał.
Ona tęskni za swym ogrodem,
bo właśnie teraz
czuje, że umiera.
Oparta o brzeg białego wazonu,
westchnęła ciężko i tu skonała
z dala od róż, osamotniona.
To własna piękność
jej życie złamała.
autor
Roma1002
Dodano: 2009-01-24 02:10:47
Ten wiersz przeczytano 1084 razy
Oddanych głosów: 46
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (25)
Smutny wiersz a zarazem bardzo ładny,,
Pozdrawiam:)
kwiat tak jak miłość nie może być od ogrodu daleko
tzn duszy zniewolona lub oderwana od podłoża w pięknym
otoczeniu tu wazonie umrze Tak odczytałam ten obraz
namalowany słowem Dobry na tak!
Wiersz mnie poprostu rozkleil.Starannie ujete strofy.
Piekny.
Pięknie opisana śmierć róży...Bardzo prawdziwie.
W piękny sposób ukazany koniec życia róży, wiersz
bardzo refleksyjny, podoba mi się od początku po sam
koniuszek.
Niesamowity wiersz, umiera kwiat ktory tak cieszy oczy
i jest symbolem wielu uczuc, wole jak umiera w
ogrodzie.Piekny wiersz
Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus... od
razu przypomniał mi się ten cyctat. Piękny wiersz,
duże tak!
bardzo wrażliwie napisany przepięknie brawo:)))poz.
Może jakby nie była taka piękna to żyła by sobie wśród
innych róż. Bardzo piękny wiersz. Duży wiersz.
Ona umarła ale jednocześnie pozostawiła po sobie
symbol i z każdym kwiatem rodzi się na nowo:)
Wszystko ma swój początek i koniec w tym ślicznym
wiersz można róże porównać do człowieka,nawet róży
jest ciężko samej być ,podoba mi się.
jakze ta Twoja roza podobna do pieknej kobiety, ktorej
przyszlo w samotnosci umrzec. pokazalas na wzorcu rozy
zycie ludzkie piekne w rozkwicie a konczace sie w
samotnosci...
Bardzo ladny symboliczny wiersz...mysli uciekaja.
Jak wszystko na tym świecie...rodzimy się i
umieramy,ale lepiej odchodzić wśród przyjaciół niż w
samotności....klimat wiersza robi wrażenie
Pięknie ci wyszedł ten wiersz. Jest w nim wszystko:
romantyzm, żal za znikającym pięknem, dobry
warsztat,ciekawe metafory i ten nastrój... Super.