/smutek/
odbija się echem
w przestrzeni
przenika oddechem
do ziemi
płynie z chmurami
po niebie
ślady zostawia
w potrzebie...
szuka dotyku
ciepłej wibracji
i w niemym krzyku
dociera do stacji
własnego ja
zostaje sam...
autor
suzzi
Dodano: 2014-08-21 08:42:50
Ten wiersz przeczytano 1100 razy
Oddanych głosów: 20
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (22)
W ciężkich chwilach najczęściej zostajemy sami,również
z naszym smutkiem...
Smutny,lecz ładny wiersz.
Serdeczności przesyłam
życząc by smutku w realu nie było,tylko na poterzby
wiersza:)
Bardzo smutno u Ciebie.
Pozdrawiam serdecznie i przesyłam
uśmiech.
Smutek, tak dobrze mi znany, ale na usmiech tez
znajdzie sie czas:)
Smutne suzzi. Pozdrawiam
Ładnie, choć smutno...
pozdrawiam:)
smutek ze swoja siostrą samotnością zawsze razem
..trudno z nimi żyć.....piękny wiersz :-)
czasami tkwią w nas nieodkryte pokłady smutku, dlatego
wolę śmiech:)
smutek duszy i cierpienie to coś strasznego,
pozdrawiam
nie wiedząc kim jest autor, już w czasie czytania
czułam, że to wiersz z górnej półki. gratuluję:)
Okrutnie smutnie:)
suzzi, samotności towarzyszy smutek, więc...
Zostaw tak jak jest. To Twój wiersz :)
Zosiak, wynika ze mozna z jednego stworzyc dwa:)
Dziekuję
smutek zawsze jest sam
pozdrawiam :)
tez mam w sobie smutek pozdrawiam