Smutna historyja o Cieniu

Z brakiem czułości, bez lęku przed tym co kiedyś, bez umiłowania sztuki,
piękna wjechała na plac ogromna machina.
A w środku człek co okiem nie mrugnie, brwi czarnej nie uniesie ze smutkiem,
bez westchnienia.
Przechodziłam przez plac, po zbrodni.
Pył drażnił nozdrza moje i przechodni.
Unosił się z takim smutkiem i magią tak jakby był pyłem gwiezdnym.
Pomarańcza na niebie tańczyła, promieniejąc z zachwytu,
nie musiała podjąć walki ze starym cieniem,
którego od dziś można jedynie wspominać…
Wiesz, przechodziłam dziś "obok" Młyna,
kroczyłam wzdłuż ściany, której nie było.
Słońce przygrzewało niemiłosiernie, a ja marzyłam, o kawałku różowej ściany,
którą nieraz mijałam, a właściwie, o jednym z najstarszych cieni w mieście,
który mógł zaistnieć dzięki owej ścianie.
Zabytkowy budynek, miejsce pracy dla wielu ludzi,
chleb powszedni dla ich rodzin oraz dla wielu innych.
Wraz z murami umarł szacunek do historii, do piękna, do polskiego chleba.
Nie wiem, co zapełni tę pustkę, co zabliźni ranę.
Mam nadzieje, że miejsce starego Młyna nie zajmie stacja benzynowa, market
czy też podrzędna pizzeria…

To prawda, że przechodziłam obok placu rzeźni. I to, że pył był wszechobecny, i magiczny to też prawa... Mury, które kryły, skrywały wiele tajemnic, były częścią historii mojego miasta. A teraz nie istnieją... I jak mam nie pisać?! Jak...

autor

GiNna

Dodano: 2006-07-05 12:06:50

Ten wiersz przeczytano 740 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie