Taka powiastka...

Przyszedł listonosz, list mi dał,
Wiedziałem już, co treść oznacza.
Nie, bym się treści listu bał,
Lecz w krąg tajemnic ciężko wkraczać.

Czułem obawę, nawet drżenie,
Czytać nie chciałem tak od razu.
By wzbudzić w sobie zadziwienie,
Ukryć namiętny dźwięk obrazu.

Listonosz spojrzał na mnie ważnie,
Długo oceniał marną postać.
I potem spytał dość odważnie,
Czy list, gdy dotarł ma tu zostać.

Czułem obawę, nawet złość,
A tak pragnąłem znać treść słaną.
I powiedziałem sobie - dość,
Niech wreszcie będzie mi podaną.

Wyrwałem z ręki - poczty gońca,
Ów list pisany do mnie ponoć.
Chcę doprowadzić już do końca,
To, co mi w sumie powierzono.

Czułem obawę, lecz pragnienie,
Silniejsze bywa niż rozwaga.
Zwyczajne będzie zakończenie,
Ujawnić także się nie wzdragam.

List był od żony, szedł latami,
Poczta trzymała gdzieś w piwnicy.
Dziś śmiech zalewa oczy łzami,
Że tak się bałem tajemnicy.

Żona pisała, że się zgadza,
Na moją prośbę o spotkanie.
Chociaż rodzina jej odradza,
Że nie wypada z takim draniem.

Ot i historia jakich dużo,
Lecz czy nie warta skromnej treści.
Takie powiastki czemuś służą,
A morał duszę lekko pieści…

autor

Grand

Napisany: 2013-10-21 Dodano: 2013-10-22 08:54:41

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie