Teatr dusz

Świat jest teatrem , aktorami ludzie , którzy kolejną wchodzą i schodzą ze sceny.

Błądzę bez celu na ruinach duszy
Bezradnie zagubiona w sieci słów
Na granicy obłędu rzeczywistości
Zakładam dwie maski z plastiku
Na gładką twarz nie malowaną

Zaczyna się spektakl, świat marzeń
Gra pozorów, by nikt nie dojrzał
Tego, co w sobie nosimy
Kurtyna ku górze się unosi
I widzę z pod maski z plastiku
Co pod tym się kryje?
Śmiech na widowni zebranych ludzi

Znowu zaczyna się gra pozorów
Nie wystarczy nawet czasu na westchnienie
Przed brakiem akceptacji
Strony innych dusz boleje
Ukryci za sceną świateł
Skrywamy słabości, strach i smutek
Obawa przed odrzuceniem

I znowu wiruje bez celu na ruinach duszy
W teatrze życia spektakl ciągle trwa
Czas upływa niestety, wraz z nim my
Słyszę dźwięków słów wydobywanych z ust
I nagle cisza powoli zanika topie się w niej

Staram się znowu myśli ubrać w słowa
Z ust wychodzi sama poezja
Znowu na scenie wyrażać to w wierszu
Zwyczajna gra pozorów
I rozpacz czarna rzeczywistość otoczenia
Więzienie własnego ciała na chwilę znika

I jak ta dusza na ramieniu
Łzy nie mające gdzie się podziać
Słychać w tle głośne wiwaty serce dygocze nie miłosiernie
Zdawałoby się, że jest żywe, lecz od środka jakby martwe
Rwie się do świata sceny i teatru kłuci z rozumem
Już wiem pozostanie tylko poezja

autor

astreja

Dodano: 2011-12-11 09:57:12

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie