Tęsknię

Za słodyczą lipy śpiącym cieniem
W jedną się przed zmierzchem stając ciszą
Brzozy, ospałymi ramionami
Pod czerwonym gontem zórz płomienie
Domu w rośną świtem mgłę wtulonym
Oddychał czarując - ach, jak tęsknię.

Cicho stąpam wnikam do pokoju
Tam, na stole wazon książka pióro
Obraz chłopca - klęczy przed wrzosami
By poiły pamięć niewygasłą
Winne grona sycą warg spiekotę
Wiatr przywiały sercem zadygotał
Znowu kąty śmieją się do oczu
Tęskna w oknie postać matki ojca.

Za szelestem liści pod stopami
Między ścieżką pod wrześniowym klonem
Których skłon złocistych koron blaski
Wiatr zamiatał jesiennym poszumem
I skrzypieniem studni, odlotami
W klucz zamknięty gęsi - tęsknię.

W księżycowym wschodzie śpiących śniegów
Lodowym woalem spiętych brzegów strugi
Za ogrodem przedgwiazdkowych świerków
W kryształowosrebrnej szacie mrozu
Chłonę, szyszek ich żywiczny zapach
- I dziecięco, tak po prostu tęsknię.

autor

wodnik2

Napisany: 2008-06-06 Dodano: 2008-06-09 14:42:02

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie